HAN Huntu, ‘the place to be’ voor studenten met Caribische roots (deel 1 van 2)

In de HAN Huntu-community maken Caribisch-Nederlandse studenten en alumni elkaar wegwijs bij studeren en leven in Nederland. Huntu? Dat is Papiaments voor ‘samen’, ‘bij elkaar’. Student Aryanne Manuel en projectleider Manoemi Dedier: “We willen cultuurverschillen her- en erkennen en het samenzijn vieren: iedereen is welkom!”

Op de foto: Aryanne (l.) en Manoemi

De eerste zaadjes van wat nu een levendige gemeenschap is, werden begin 2014 geplant. Door projectleider Ank Greijmans, toen docent Pedagogiek, en commissielid (nu medeprojectleider) Manoemi Dedier. Manoemi: “Wij zagen dat het voor studenten van de Caribisch-Nederlandse eilanden een forse stap was om naar Nederland te komen en hier hun draai te vinden, binnen en buiten hun studie. Daarnaast wilden we docenten erop attenderen dat zij kansen in de begeleiding lieten liggen.”

Wat is het allerbelangrijkste bij HAN Huntu?
Manoemi, zelf in 2010 van Aruba naar Nederland gekomen om bij de HAN Pedagogiek te studeren: “Huntu, ‘samen’, is zo inclusief als het maar kan. Bij onze events en acties is altijd iedereen welkom: studenten, medewerkers, met of zonder Caribische wortels, ook studenten van de Radboud Universiteit. Voorop staan gezelligheid en een thuisgevoel bieden, maar ook elkaar wegwijs maken en ondersteunen bij praktische (studie)kwesties.”

Welke activiteiten organiseren jullie zoal?
Derdejaarsstudent Beeldend Therapie Aryanne Manuel, afkomstig uit Curaçao, en communicatiecoördinator van HAN Huntu: “Elk jaar schrijven zich tussen de 100 en 150 studenten van de eilanden hier in. Al vanaf de start – voorlichting en intro – wijzen we hen op ons brede sociaal-educatieve aanbod: van feesten en game-avonden tot workshops, informatiebijeenkomsten over netwerken en begeleiding door buddy’s. Bijzonder in trek is altijd onze kerstviering. Veel studenten die niet eventjes de 16.000 kilometer op en neer kunnen vliegen, missen hun familie in de kersttijd het meest. Wij halen dan alles uit de kast om hier toch wat thuisgevoel te bieden. Verder zijn we net gestart met een supportgroep rond mentaal welzijn.”

Manoemi: “Studenten hebben hier zelf om gevraagd. Mentale issues zijn op de eilanden best een taboeonderwerp. In de intieme, veilige setting van de supportgroep kunnen ze hun hart luchten en er beter mee leren omgaan.
Daarnaast geven we culturele-sensitiviteitstrainingen aan docenten, cursussen Papiaments en voorlichting voor HAN-stagiairs (die naar een van de eilanden gaan) over bijvoorbeeld de andere omgangsvormen ter plaatse.”

Huntu beperkt het blikveld overigens niet alleen tot de HAN. Meteen na het interview reizen beide dames door naar Amsterdam, voor een landelijke bijeenkomst met vergelijkbare community’s bij de zeven grootste hogescholen. Doel: verbetering van het welzijn van Caribisch-Nederlandse studenten.

Waar loop je hier, komend van de eilanden, vooral tegenaan?
Aryanne: “Aansluiting vinden, dat is dé kwestie. Dat komt deels door de taal. Op nogal wat eilanden spreken ze vooral Papiaments of Engels. Studieloopbaanbegeleiders en docenten zouden hier in de begeleiding en in de klas meer rekening mee moeten houden.

“De wereldberoemde directheid van Nederlanders is af en toe een regelrechte cultuurshock”

Dan zijn er de cultuurverschillen. Ik noem er een paar. In Nederland moet je op eigen kracht een netwerk opbouwen en onderhouden. Op tijd komen opdagen is de norm: ‘afspraak is afspraak’. Het levenstempo ligt een stuk hoger. Iedereen is druk en heeft een lange to-do-lijst. Je mailbox check je minstens elke dag, niet een keer per week. En de humor is hier scherper, sarcastischer. De wereldberoemde directheid van Nederlanders is af en toe een regelrechte cultuurshock. Natuurlijk is het ook wennen aan de kou en de keuken. Wat is een stormparaplu, een sneeuwballengevecht, een stamppot? Waar is de toko? Dat soort prangende vragen, haha.”

Manoemi: “Die humor, dat was voor mij eerst ook stevig schakelen. Mijn Limburgse schoonfamilie kan heel ironisch uit de hoek komen. Inmiddels doe ik vrolijk mee.
Verder zijn er uiteraard de issues waar zoveel andere studenten ook last van hebben, zoals het kamertekort, geldproblemen, prestatiedruk en studiestress.”

Hoe helpen jullie studenten om bij alle verschillen toch aansluiting te krijgen?
Manoemi: “Ons eerste advies is altijd: stap er niet van weg, stap eropaf. Verdiep je erin, maak contact, durf te vragen. Tegelijkertijd proberen we HAN-docenten sensitiever te maken voor de verschillen. Het kost studenten bakken met energie, die constante switch in hun hoofd. Bijvoorbeeld dat je docenten niet met ‘u’ maar ‘je’ aanspreekt. Ingewikkeld voor wie met strikte hiërarchie opgegroeid is. En zo zijn er nog honderd hazen die anders lopen.”

Aryanne: “Daarom brengen we de studenten ook met elkaar in contact, zoals via ons buddynetwerk. Zodat de eerstejaars profiteren van de ervaringen van ouderejaars, die al beter doorhebben hoe het hier eraan toegaat.”

[Lees hier het vervolg van dit interview.]

Meer over HAN Huntu weten? Lees op HAN.nl ook: Studeren in Nederland. HAN Huntu

Dit jaar steekt SAM overal op de HAN de peilstok in het water: zijn we – volgens de direct betrokkenen zelf! – al een beetje op weg om een werkelijk inclusieve hogeschool te worden? Voelen alle groepen studenten en medewerkers zich bij ons welkom, gezien en gewaardeerd? En waar schort het nog aan, als het aankomt op diversiteit en inclusie? Waar is nog echt werk aan de winkel?

Lees op SAM ook: