“De HAN is nog geen inclusieve school. Maar we zijn op weg.”(deel 2 van 2)

In de HAN Huntu-community maken Caribisch-Nederlandse studenten en alumni elkaar wegwijs bij studeren en leven in Nederland. Student Aryanne Manuel en projectleider Manoemi Dedier: “Juist groepen die denken dat ze heel open minded zijn, hebben vaak onterecht het idee dat ze het al prima doen.”

Op de foto: Aryanne (l.) en Manoemi

[Lees hier het eerste deel van dit interview.]

Horen jullie van studenten met Caribische roots wel eens dat ze zich gediscrimineerd of buitengesloten voelen?
Aryanne: “Helaas komt het geregeld voor dat een docent snedige opmerkingen maakt over bijvoorbeeld de taalbeheersing. Als de student daar wat van zegt, volgt er vaak een defensieve reactie. Het getuigt van weinig begrip voor de grote overstap naar de Nederlandse situatie. We zeiden het al, lang niet iedereen op de eilanden krijgt het Nederlands met de paplepel mee. Maar de aanname is al gauw dat die student wel moeite met het lesniveau zal hebben. Daarmee doe je zo’n student ernstig te kort.
Laat die student maar eens een presentatie in het Engels geven. Of geef een internationale student de optie om zijn verslag in een Engelse versie aan te leveren. Wie weet ontdek je als docent dat beheersing van het Nederlands en intelligentie twee verschillende dingen zijn.”

“Er zijn studieloopbaanbegeleiders die studenten vragen of zij op Aruba ‘wifi hebben’ of ‘in een hut wonen’. Echt waar…”

Het kan nog erger, weet Manoemi: “Ik heb gehoord van slb’ers (studieloopbaanbegeleiders; red.) die aan studenten vroegen of zij op Aruba ‘wifi hebben’, ‘kaas kunnen kopen’, ‘in een hut wonen’, of ‘met een ezel naar het werk gaan’. Echt waar…”

Zeg het dan maar: mag de HAN zich op dit moment al een inclusieve hogeschool noemen?
Manoemi: “Nog niet, maar we zijn op weg. Overal bij de HAN zie je initiatieven als de Week van de Diversiteit, de International Week en ga zo maar verder. Positief. Maar waar het echt op aankomt, is de praktische vertaling naar werk en studie. Zodat het op de werkvloer en in de lessen de normaalste zaak van de wereld wordt.

En op een verandering van mindset: is iedereen bereid om met open vizier bij te blijven leren op dit terrein? Juist groepen die denken dat ze heel open minded zijn, hebben vaak onterecht het idee dat ze het al prima doen. Zo horen wij opvallend vaak minder florissante verhalen over zorgdocenten, die zichzelf als heel sociaal zien en al denken te weten wat goed is voor studenten met een Caribische achtergrond. Waarom vragen ze die studenten zelf niet wat zij nodig hebben of missen?”

“Aan de andere kant: loopt het even stroef, dan moet je als student niet meteen de discriminatiekaart trekken of je direct benadeeld voelen. Meestal gaat het toch om cultureel onbegrip, om gebrek aan kennis, over en weer.”

“Caribisch-Nederlandse studenten krijgen soms het gevoel dat ze zich steeds opnieuw moeten bewijzen”

Aryanne: “Klopt. En als student moet je ook gewoon vertellen waar jij behoefte aan hebt. Zelf zeg ik geregeld: ‘Ik praat liever verder in het Engels, anders is ‘t voor mij te vermoeiend.’ Eigenlijk is daar altijd begrip voor. Het is een mix van voor jezelf opkomen en anderen cultureel bewustmaken. Maar soms schuurt het echt. Bijvoorbeeld wanneer Caribisch-Nederlandse studenten in de klas het gevoel krijgen dat ze zich steeds opnieuw moeten bewijzen. Alsof ze al op voorhand met 3-0 achterstaan. Dat is niet fijn én niet fair.”

Manoemi: “Onaangenaam is ook als je meteen alle blikken op je voelt rusten zodra het over inclusie of diversiteit gaat. Maar jij bent niet de ambassadeur of woordvoerder rond dat thema. Goed bedoeld misschien. Maar het heeft een uitsluitend effect, je voelt je alleen staan. Dat is bij de HAN grotendeels een blinde vlek. Jammer. Juist van docenten hoop je dat ze hier oog voor hebben en op tegensturen in de klas.”

Waar is nog meer winst te behalen?
Manoemi: “Lang niet alle slb’ers verwijzen onze studenten door naar bijvoorbeeld de HAN Taalkamer en andere, heel relevante HAN-faciliteiten. Zoals de (gratis) schrijfvaardigheidscursus, speciaal ontwikkeld voor Caribisch-Nederlandse studenten, of het recht op woordenboekgebruik dat deze studenten hebben. Hoe kan het dat de slb’ers hen hier niet van op de hoogte brengen? Weten ze het zelf eigenlijk wel?”

Aryanne: “De HAN zou er ook beter van worden als alle slb’ers standaard een culturele sensitiviteitstraining zouden volgen. Om te bevorderen dat iedereen, over en weer, bewust is van verschillen (ook tussen de eilanden). Dat iedereen er meer rekening mee kan houden en erop aanspreekbaar is.”

Manoemi: “En nogmaals: ‘huntu’ betekent ‘samen’. Samen komen we verder. Loop je rond deze thema’s ergens in vast, kom dan langs. Wie je ook bent, we staan voor je klaar als sparringpartner.”

Wat is je gouden tip voor wie nu op de eilanden een studie bij de HAN overweegt?
Aryanne: “Geef jezelf een goede start. Heb je geen woonruimte geregeld? Kom dan nog niet. Anders krijg je een domino-effect. Zonder vaste stek, geen inschrijving, geen bankrekening, problemen met DUO (rondom studiefinanciering; red.) et cetera. Dan sta je vanaf dag één in de overlevingsstand en wordt je studie geen succes.
En bereid je ook verder optimaal voor op je komst naar hier. Dat is een directe investering in je eigen toekomst!”

Manoemi: “Ook nog een gouden tip voor slb’ers: ben oprecht geïnteresseerd, besef hoe belangrijk jullie zijn voor deze studenten.”

Meer over HAN Huntu weten? Lees op HAN.nl ook: Studeren in Nederland. HAN Huntu

Dit jaar steekt SAM overal op de HAN de peilstok in het water: zijn we – volgens de direct betrokkenen zelf! – al een beetje op weg om een werkelijk inclusieve hogeschool te worden? Voelen alle studenten en medewerkers zich bij ons welkom, gezien en gewaardeerd? En waar schort het nog aan, als het aankomt op diversiteit en inclusie? Waar is nog echt werk aan de winkel?

Lees op SAM ook: