“Smartphone in de klas? Verbieden!”

“Het is alweer enkele jaren geleden dat de Universiteit Utrecht besloot om laptops te weren uit de collegezalen. Docenten werden knettergek van studenten die meer interesse hadden in wat zich afspeelde op Facebook, Instagram en Twitter dan in het verhaal dat zij afstaken. Het College van Bestuur van de universiteit was zo wijs om naar de docenten te luisteren en besloot tot deze ‘radicale ingreep’. 
Voor een laptopverbod bij de HAN zou ik niet willen pleiten, zeker omdat een groot deel van ons onderwijs zich afspeelt op Onderwijs Online, maar ik zou wel graag zien dat ons CvB een smartphoneverbod invoert. 

Ondanks het feit dat ik mijn lessen start met de mededeling dat het gebruik van smartphones bij mij niet is toegestaan, grijpt de gemiddelde student minimaal vier keer per les naar zijn broekzak. En dat is niet om er een zakdoekje uit te halen. Dit betekent (in theorie) dat ik bij een groep van dertig studenten 120 keer per les corrigerend moet optreden. Het behoeft geen toelichting dat er van de lesstof dan nog weinig overblijft. 
Voor de duidelijkheid: ik ben een docent die goed orde kan houden. Ik kan rust creëren in drukke klassen. Ik kan stuiterende studenten doen stilzitten. En ik kan ongeïnteresseerde studenten betrokken en geboeid krijgen. Maar wat mij niet lukt, is om die verdomde smartphone uit de handen van studenten te slaan. Daar heb ik echt de hulp van het CvB bij nodig. 

Wat heeft een telefoon te zoeken in een klaslokaal? Laat die vraag eens diep op je inwerken. Ja, oké, we kunnen leuke en leerzame Socratives en Menti’s doen, maar dat is het dan wel zo’n beetje. Voor de rest is een telefoon een allesvernietigende afleider die funest is voor de concentratie. Daarnaast is het gebruik van een smartphone in een klaslokaal ronduit asociaal. Negen van de tien keer dat de telefoon wordt gepakt, is het om te appen. Oftewel: een student gaat met een ander praten, terwijl de docent aan het praten is.

Het zou goed zijn als ons CvB, net als het CvB van de Universiteit Utrecht, dit verhaal serieus neemt en besluit tot een ‘radicale ingreep’. Ik zou dat een sociale daad vinden.”